In da a piazéta da San Cárlu

Sut à un tecétu bássu da a piazéta
un dì pièna da vita e mó d’umbrìa,
danànzi a chèl cha rèsta da a cruséta
d’un pór San Cárlu rútu, in cumpagnìa
di so angiaìti in gìu marucái,
in cièl gha sgúa ‘na bèla Madunìna.
Smòrta la guárda a brásci spalancái
in sóca lárga e cörta mantelìna,
lá sénza grónda a vìvi in d’una pèna,
a piàngi chi bèi dì, chàndu da sìa
a ga curéa a génti pa’ a nuèna.
Mó sü cá rùti, crèpi, bandunái,
la cérca un po’ da sú, tüta sbiadìa
par gódi in pási i so pòr dì cüntái.
Sotto un tettuccio basso della piazzetta
un tempo piena di vita e ora di ombra,
davanti a quel che resta della crocetta
di un povero San Carlo rotto, in compagnia
dei suoi angioletti attorno malmessi,
in cielo vola una bella madonnina.
Smorta guarda con le braccia spalancate
in veste larga e corta mantellina,
là senza gronda che vive in modo penoso,
a piangere quei bei giorni, quando di sera
correva la gente per la novena.
Adesso su case rotte, piene di crepe, abbandonate,
cerca un po di sole, tutta sbiadita
per godersi in pace i suoi poveri giorni ormai contati.